Wyobraź sobie, że siedzisz w pokoju, w którym jest bardzo zimno. Dokładnie minus 20 stopni Celsjusza. Naprzeciwko Ciebie na stole, leży bryła lodu. Właściwie, to czujesz się podobnie jak ona…Ale na szczęście temperatura rośnie.
Jest już minus 19. Co się dzieje z bryłą?
- Minus 18. Bryła?
- Minus 17. Nic.
- Minus 10? Dalej nic?!
- – 3.
- – 2.
- – 1.
Zero. Ty czujesz już wyraźną różnicę. Ale lód dopiero zaczyna się topić. Wzrost temperatury o kolejny JEDEN stopień, pozornie nie różniący się od poprzednich wzrostów – wywołuje wielką zmianę.
Bardzo często w różnych „dietowych” grupach na FB widzę pytanie – „Jak długo byłaś na diecie i ile schudłaś?”. Pytanie wydaje się uzasadnione – bo przecież o to nam chodzi – chcemy zgubić zbędne kilogramy i potrzebujemy mieć dane, na podstawie których podejmiemy decyzję o zmianie w naszym życiu…(Oczywiście, mam nadzieję, że od razu czujecie, że to NIE są dobre pytania, a na pewno nie wystarczające).
Po długiej przerwie, od kilku tygodni znów biegam regularnie. Przynajmniej 3 – 4 dni w tygodniu. Czy moja kondycja jest coraz lepsza – tak, zaczynam znów odczuwać przyjemność z przebierania nogami. Czy widać JAKIEKOLWIEK efekty w mojej sylwetce? Nie widać żadnych. Zniechęcające. Gdyby ktoś na podstawie moich rezultatów miał podjąć decyzję o rozpoczęcie regularnego joggingu żeby wysmuklić ciało, powinien z marszu odrzucić ten szalony pomysł! Tyle kilometrów w nogach, tyle wylanego potu, a cellulit i wałeczki ani drgną. Dlaczego jednak nie zamierzam się poddać?
Bo doskonale wiem, że właśnie jestem w fazie, która nazywa się „dolina rozczarowań”
Czas bardzo charakterystyczny dla wszelkich procesów zmiany, które bazują na kumulowaniu – dużo pracy teraz, a rezultaty odroczone. Ale wiem też, że tę fazę kończy moment przełomowy – skokowy wzrost efektywności i widocznych, namacalnych rezultatów. Ten schemat powtarza się niemal wszędzie. Nowotwór przez 80% czasu swojego istnienia rozwija się niezauważony, by w ciągu kilku miesięcy lub tygodni opanować cały organizm. Bambus przez pierwszych 5 lat ledwo odrasta od ziemi, rozwijając potężny system korzeniowy, by w ciągu 6 tygodni wystrzelić w górę na wysokość blisko 30 metrów!
Ten schemat jest dla większość ludzi ogromnie kłopotliwy. Nasz gadzi mózg zdecydowanie woli zainwestować w „dobra grzeszne” – teraz nagroda, bolesna kara odroczona. Bardzo trudno przetrwać zastój, gdy chcemy postawić, na regularny rozwój – to jest to, co autor – James Clear nazywa „Plateau ukrytego potencjału”.
Narzekanie na nieosiąganie sukcesów pomimo ciężkiej pracy przypomina narzekanie na kostkę lodu, która uparcie nie chce się rozpuścić pomimo podwyższenia temperatury z -2 na -1 stopień Celsjusza.
(…) Mistrzostwo wymaga cierpliwości. W szatni San Antonio Spurs, jednego z najlepszych zespołów w dziejach NBA, wisi cytat reformatora społecznego Jacoba Riisa:
„Gdy wszystko zdaje się nieskuteczne, idę popatrzeć na pracę kamieniarza sto razy uderzającego w skałę, na której nie pojawia się nawet drobna rysa. Ale za sto pierwszym uderzeniem kamień pęka na dwoje, a ja wiem, że nie ostatni cios to sprawił, lecz wszystkie, które nastąpiły przed nim.”
Gdy wreszcie nastąpi to decydujące uderzenie i pokonasz plateau ukrytego potencjału. Ludzie będą widzieć tylko twój sukces – „You see the glory, but you don’t see the story”. Będą mówić o predyspozycjach, wyjątkowych zasobach, może nawet o szczęściu…Tymczasem początki wszystkich wielkich dokonań są skromne. Ziarnem każdego nawyku jest jedna mała decyzja. Ale jej codzienne powtarzanie sprawia, że nawyki kiełkują i się rozrastają – zapuszczają korzenie i rozkwitają.
A już 13 maja o 19.00 spotkamy się na live z Grażyną Dobek – Koordynatorem ds. pacjentów bariatrycznych. Porozmawiamy o tym, jak w praktyce radzić sobie z trudnymi chwilami, jak budować nawyki i jak troszczyć się o siebie, aby mieć długofalowe rezultaty.
Cytaty i grafika: James Clear „Atomowe Nawyki”
